برای نخستین بار دانشمندن موفق شدند با کمک تلسکوپ فضایی هابل نشانی از آب در جوّ سیارات فراخورشیدی پیدا کنند. دانشمندان در قالب دو گروه پژوهشی به بررسی جوّ پنج سیاره‌ی فراخورشیدی که به «مشتری‌های داغ» مشهورند پرداختند و سرانجام موفق شدند نشانی واضح از آب بیابند.

دریک دمینگ، سرپرست یکی از گروه‌های پژوهش می‌گوید: «آشکار کردن جوّ سیارات فراخورشیدی کار بسیار دشواری است. اما ما موفق شدیم که نشان بسیاری واضحی از آب را در آن‌ها آشکار کنیم.»

همه‌ی این پنج سیاره‌ی فراخورشیدی به خوبی بررسی شده‌اند و نتایج حاصل نشان می‌دهد که آن‌ها بسیار داغ‌اند و شرایط محیطی غیرعادی دارند و به همین علت برای شکل‌گیری حیات- آن‌گونه که برای ما آشناست- مکان مناسبی نیستند.

یکی از این سیارات WASP-17b نام دارد که سیاره‌ای غیرعادی است و در مداری رجوعی قرار دارد و در جوّ آن سدیم آشکار شده است.

سیاره‌ی دیگر HD209458b نام دارد که از جمله‌ی جهان‌های بادی با طوفان‌های سهمگین است. این سیاره‌ همچنین میزبان مولکول‌های آلی و آب است که در پژوهش‌های پیشین نیز آشکار شده بود.

سیاره‌یWASP-12b که مانند دیگر سیاره‌های کشف شده آب دارد میزبان مقدار فراوانی کربن است. سیاره‌ی دیگر WASP-19b نامیده شده و در مداری بسیار نزدیک به ستاره‌ی مادر خود در گردش است؛ به طوری که تقریباً هر ۱۸ ساعت ستاره‌ی میزبان را دور می‌زند و یکی از کوتاه‌دوره‌ترین سیارات فراخورشیدی شناخته شده است. پنجمین سیاره‌ هم XO-1b نام دارد که گفته می‌شود منجمان آماتور آن را کشف کرده‌اند.

اعضای پژوهش معتقدند که میزان آب در این سیارات متفاوت است و از سیارات WASP-17b و HD209458b سیگنال‌های قدرتمندتری نسبت به دیگر سیارات دریافت شده است.
در حال حاضر یکی از روش‌هایی که با آن می‌توان سیارات فراخورشیدی را پیدا کرد روش «گذر» است؛ به این معنی که هنگامی که سیاره‌ای از مقابل ستاره‌ی مادر خود عبور کند می‌توان متوجه حضورش شد. همچنین پژوهشگران می‌توانند با بررسی طیف‌های دریافتی از جوّ سیارات اطلاعاتی درباره‌ی گازهای سیاره به‌دست بیاورند.

گروه پژوهش به سرپرستی دریک دیمینگ، از روش تازه‌ای مبتنی بر افزایش مدت زمان نوردهی بهره گرفتند که باعث شد میزان دقت اندازه‌گیری‌ها‌ی‌شان افزایش یابد.

هر دو گروه برای پژوهش خود از دوربین میدان دید باز تلسکوپ فضایی هابل استفاده کردند تا بتوانند جزئیات بیشتری از طیف‌های جذبی جوّ سیارات به‌دست بیاورند. این رصدها در طول موج فروسرخ انجام شدند تا بتوانند نشانی از آب روی آن پیدا کنند. سپس پروفیل‌های جذبی را از نظر شکل و شدت با یکدیگر مقایسه کردند. وضوح سیگنال‌های آب به‌گونه‌ای بود که باعث شد دانشمندان با اطمینان کامل اعلام کنند که آب دیده‌اند.